Kariera róży na przestrzeni wieków

Redaktor Naczelny

Znano je już w starożytnej Grecji – w 270 r. p.n.e. Skamieniałe dzikie róże pochodzą sprzed 40 mln. lat. Egipcjanie znali odmianę o dużej liczbie płatków, dziś nazywaną różą stulistną. Jednak największą obsesję na punkcie róż mieli starożytni Rzymianie. Róże rozsypywano w czasie uroczystości publicznych i bankietów. Wodą różaną napełniano publiczne łaźnie i fontanny cezarów. Publiczność w amfiteatrach siedziała pod markizami namoczonymi w wodzie różanej, płatkami róż napychano poduszki, ludzie ozdabiali głowy wieńcami z róż. Do rzymskiego menu należały różane budynie, nalewki i afrodyzjaki, a także lekarstwa sporządzone na bazie tych kwiatów. Obchodzono specjalne święto Rosalia, ku powszechnemu uwielbieniu dla tych pięknych kwiatów. Na którejś z biesiad Neron kazał zainstalować srebrne rurki pod każdym talerzem, dzięki czemu gość był spryskiwany aromatem pomiędzy kolejnymi daniami. Kiedy goście podziwiali malowidło przedstawiające niebiańskie sceny, „niebo” nad ich głowami otwierało się i na wszystkich spadał deszcz kwiatów i perfum. W kulturze islamu róża jest jeszcze bardziej uduchowionym symbolem. Wodę różaną dodawano do zaprawy murarskiej przy budowie świątyń. Kwiat ten stał się delikatnym surowcem kulinarnym w kuchni islamskiej. Róża była też używana w formie perfum do odzieży. Do dziś gościnność w domach islamskich wymaga by spryskać gościa przy wejściu wodą różaną.
Różańce początkowo wyrabiano ze 165 wysuszonych i ciasno zwiniętych płatków różanych. Niekiedy odymiano je nad lampą, by je lepiej zakonserwować.