KOBIETY W SPOŁECZEŃSTWIE - ROLA KOBIET W STAROZ.CHINACH

Redaktor Naczelny

Rodziną w starożytnych Chinach rządziły dwie zasady: wyższość pokolenia starszego nad młodszym i wyższość mężczyzn nad kobietami, przy czym ważniejsza była pierwsza ze wspomnianych zasad. Inaczej mówiąc prababka miała zawsze pierwszeństwo przed wnukiem.

Los młodych kobiet nie był jednak do pozazdroszczenia. Przed ślubem winne były okazywać bezgraniczne posłuszeństwo rodzicom , po ślubie – rodzicom męża. Każde małżeństwo było aranżowane a wszystkie przyjaźnie jakie młode kobiety mogły zawrzeć z mężczyznami uważane były za naganne i potępiane. Dziewczyna nie mogła być widziana przed ślubem z żadnym mężczyzną, nawet w całkiem niewinnej sytuacji, ponieważ mogło to zniszczyć jej reputację i sprawić, ze nikt nie chciałby jej pojąć za żonę.

Jeśli dwoje młodych zakochało się w sobie – było to głównym powodem, żeby rodziny obojga nie dopuściły do małżeństwa, ponieważ uważano, że nie będą w przyszłości posłuszni woli rodziców, ale zechcą postępować według własnego zdania.

Zamężna kobieta zdana byłą na łaskę teściowej. Obie panie mogły stać się przyjaciółkami do końca życia lub też teściowa mogła zamienić życie synowej w piekło. Pierwszym obowiązkiem zamężnej kobiety było urodzenie synów. Jeśli nie mogła temu sprostać, mąż miał prawo się z nią rozwieść a jeśli był bogaty – miał prawo wziąć sobie konkubinę. Mężczyzna winien być przede wszystkim lojalny wobec rodziców, miłość do żony stałą dopiero na drugim miejscu.

Jeśli młoda żona urodziła synów, jej status w społeczeństwie zmieniał się – w przyszłości sama miała stać się teściową dla innych kobiet.

Kobiety były zawsze związane z domem którym miały obowiązek się zajmować, podczas, gdy sprawy związane ze światem zewnętrznym były domeną mężczyzn.

Jednym z najokrutniejszych zwyczajów, mającym na celu podporządkowanie kobiet i przywiązanie ich do domu było krępowanie stóp. Zwyczaj ten pojawił się na dworze dynastii Song, ale w epoce Han szybko rozprzestrzenił się w całym społeczeństwie chińskim. Nie praktykowały go tylko mniejszości etniczne Mongołowie i Mandżurowie. Krepowanie polegało na ciasnym bandażowaniu stóp już pięcioletnim dziewczynkom, tak ścisło, że kości podbicia stopniowo ulegały złamaniu, a palce zawijały się do spodu. Praktykowano to bez przerwy w dzień i w nocy, dopóki stopy nie przestały rosnąć. Było to niezwykle bolesne a stopy miały w rezultacie jedynie 7cm długości, utrudniały kobietom chodzenie i praktycznie uniemożliwiały bieganie. Natomiast były bardzo cenione przez swatów. Zwano je poetycko „złotymi liliami” i uważane były za niezwykle atrakcyjny atrybut kobiecej urody.

Praktykę krępowania stóp można częściowo wytłumaczyć męskim fetyszyzmem seksualnym, jednak jej celem było przede wszystkim uniemożliwienie kobietom odgrywania aktywnej roli w społeczeństwie.